Świątynia Mangi i Anime

Mertis

Upewniając się że jest to temat Gry postanowiłem zrecenzować Grę w którą gram od kilku dni

Na początek słów kilka

Chaos Legion jest niczym więcej, jak tylko typowym, chodzonym mordobiciem, okraszonym elementami cRPG. Jego akcja osadzona jest w realiach przypominających gotyckie klimaty. Na pierwszy rzut oka gra wydaje się wyśmienita. Setki przeciwników, dynamiczna akcja, dziesiątki combosów itd. Z czasem jednak blask „grywalności” zatracany jest na rzecz najzwyklejszej nudy.

Gotycki klimat i bohater ratujący świat

Chaos Legion opowiada historię dwóch wojowników, którzy niegdyś byli przyjaciółmi. Głównym bohaterem jest Siege Wahrheit. Nad nim właśnie w czasie rozgrywki przejmujemy kontrolę, aby stawić czoło armiom Victora Delacroix. W trakcie gry naszego bohatera nawiedzają przeróżne wspomnienia z przeszłości. Ukazują mu się wizje walki, krew, aż w końcu martwe ciało młodej dziewczyny - ukochanej Delacroix. Fabuła jest nieco zagmatwana, wyjaśnia się ona z czasem naszych postępów, nie mamy na nią jednak żadnego wpływu.

Dla wytrwałych w sam raz

Już na wstępie trzeba zaznaczyć, że mimo tego, iż gra szczyci się tytułem action cRPG, to jednak jest do bólu liniowa. Ciągle przedzieramy się naprzód trzaskając kolejne zastępy potworów. Nie ma tu większych urozmaiceń. Przez cały czas powtarzana jest tylko ta jedna i monotonna do granic możliwości reguła - dojdź żywy do końca etapu. W jednym z poziomów mamy możliwość pokierowania inną postacią – Arcią. Uzbrojona jest ona w dwa pistolety. Mimo zmiany bohatera gra sprowadza się jednak do tego samego, z tą różnica, że Arcia, prócz ciosów, może posługiwać się bronią palną. Co prawda pierwszych kilka plansz może dać nawet niezłą rozrywkę, ale im dalej, tym gra staje się coraz gorsza. Bo ileż można powtarzać to samo? Mocni są ci, którzy przetrwali do ostatniego etapu bez znudzenia i zniechęcenia.

Legiony Chaosu idą w bój!

Ciekawym elementem, bez którego prawdopodobnie zostałbym zanudzony na śmierć, są tytułowe Legiony Chaosu. Jest ich w grze łączenie siedem. Każdy z legionów oferuje graczowi wsparcie w postaci wyspecjalizowanych w różnych umiejętnościach wojowników. Twórcy w dosyć oryginalny sposób nazwali ową pomoc.

Legion Winy wspomoże nas rycerzami walczącymi mieczami. Nienawiść to wojownik olbrzym, używający swojej nadprzyrodzonej siły. Złośliwość składa się z małego oddziału kuszników, którzy zamiast strzał używają energetycznych pocisków. Arogancja jest tarczą, potrafiącą przez chwilę osłaniać głównego bohatera. Skaza jest bardzo skutecznym legionem, do którego należą zwinni wojownicy, siekający wrogów ostrymi i długimi pazurami. Kamikaze, to nic innego jak wybuchające tuż obok przeciwników żywe bomby. Ostatnim, najpotężniejszym w grze, legionem jest Thantos.

Każdy z legionów staje się dostępny po zdobyciu odpowiedniego amuletu. Te natomiast odszukujemy w trakcie gry, najczęściej po ukończeniu etapu. Gdy zaczynamy kolejny poziom decydujemy, które legiony zabierzemy ze sobą. Maksymalnie możemy zdecydować się na dwa, jednak w czasie gry do walki użyty będzie tylko jeden. Nie ma niemniej problemu, by w trakcie zabawy zmieniać ich kolejność.

Niestety przywoływane legiony nie są nieśmiertelne. Stan mocy każdego z nich charakteryzuje oddzielny pasek energii, znajdujący się tuż pod wskaźnikiem zdrowia bohatera. Energię legionów uzupełniamy pochłaniając dusze pokonanych przeciwników. Za każdego pokonanego potwora dostajemy punkty doświadczenia. Używamy ich w późniejszym czasie do podnoszenia umiejętności wybranego legionu.

A teraz łamiemy palce…

Gra jest przeciętną konwersją z PlayStation 2. Oznacza to ni mniej ni więcej, jak tylko to, że sterowanie może przyprawić o frustrację. Udane i nieco bardziej skomplikowane combosy to nie lada wyczyn. Gra jest znakomitą okazją do wszechstronnego wyćwiczenia palców (uwaga, możliwe kontuzje). Pół biedy, jeżeli dysponuje się padem. Gracze zmuszeni do gry na klawiaturze na pewno początkowo poczują się nieco zagubieni.

Miszmasz mangowo-gotycki

Oprawa Chaos Legion zamiast zachwycać (jak to bywa w przypadku konsolowych mordobić) raczej rozczarowuje. Większość etapów wygląda „tak sobie”. Często następujące po sobie mapy są bliźniaczo podobne. Grafika jest utrzymana w gotyckim stylu. Trzeba przyznać, że autorom nawet nieźle udało się takowy klimat uchwycić. Główni bohaterowie swym wyglądem przypominają postacie rodem z mangi.

Czego się jednak można było spodziewać po produkcji japońskiej? W całej grze nieco odmienny był chyba tylko jeden etap. Była to plansza umiejscowiona gdzieś w górach. Ośnieżone tereny, skute lodem górskie stoki. Poza tym przez cały czas mamy do czynienia z monotonnością, szaro-burymi teksturami i raczej kiepskimi efektami. Dla przykładu można tu podać marnie zrealizowane eksplozje, które mogłyby być uznane za dobre w czasach Quake’a.

W trakcie rozgrywki da się również zauważyć niewidzialne ściany. Najbardziej dało się je odczuć na wspomnianym wcześniej etapie górskim, gdzie aż roiło się od różnego rodzaju przepaści i wąwozów. Niestety, nawet jakbyśmy bardzo chcieli, to nie ma szans, aby tą barierę pokonać. Czasem zabawnie wyglądała sytuacja, gdy bohater okładany był przez jakieś większe monstrum, po czym został odepchnięty i zatrzymał się na niewidzialnej barierze. Z logicznego punktu widzenia dawno powinien leżeć gdzieś w otchłani przepaści.

Postaci występujące w grze wykonane są nieco lepiej niż poziomy. Siege całkiem zgrabnie się porusza. Również i combosy prezentują się przyzwoicie. Miejscami walka wygląda naprawdę efektownie. Wrogowie rozrzucani są na wszystkie strony. Siege z finezją wykonuje kolejne machnięcia mieczem, a legiony na swoje odmienne sposoby neutralizują wrogów. Gdyby tak ta miejscowa efektowność występowała w grze częściej.

Mieszane uczucia mam co do kreatur. Niektóre potwory są przygotowane dobrze, w oryginalny sposób, często zaskakują jakąś zdolnością. Są też i takie, które nie przekonały mnie zupełnie. Głównie zniechęca ich nijaki wygląd i kompletna bezmyślność. Zresztą w Chaos Legion rozważanie na temat AI nie ma raczej większego sensu. Na każdej planszy przeciwnicy robią to samo, prą do przodu z wiadomym zamiarem zabicia Siege’a.

Przerwa na film!

Zaskakująco dobrze prezentują się przerywniki filmowe. Wyrenderowane scenki ogląda się z przyjemnością. Śmiało można powiedzieć, ze ten element wykonany został w Chaos Legion najlepiej. Krótkie animowane scenki odsłaniają przed graczem wątki fabularne. Zaletą jest to, że są one dostępne w jednym z katalogów gry jako zwyczajne pliki multimedialne, dlatego też bez problemu można je w każdej chwili odtworzyć.

Lepiej iść na spacer…

Po Chaos Legion spodziewałem się więcej, dużo więcej. Niestety, bardzo się na tej grze zawiodłem. Głównym tego powodem była niewątpliwie jej monotonność, wszechobecna nuda i raczej nikła „grywalność”. Cała gra składa się z czternastu niespecjalnie długich etapów, jednak znudzić można się już po pięciu, bo reszta wydaje się być tylko ich powieleniem. Gdyby nie urozmaicenie w postaci legionów, z których możemy skorzystać, i bardzo dobrych filmików, to pewnie znaleziono by mnie leżącego przy komputerze i krzyczącego „nieee! nieee!”. Grę mógłbym polecić jednie zatwardziałym fanom wszelkiego rodzaju japońskich mordobić. Dla reszty graczy będzie to kolejna nieudana próba przeniesienia konsolowej produkcji na PCeta.

recenzja pochodzi z [link widoczny dla zalogowanych]